Język arabski jest bardzo elastycznym językiem, który ewoluował i rozwijał się wraz z postępem cywilizacyjnym. Jednak jak w przypadku każdego języka, mogą istnieć określenia, które są bardziej tradycyjne i nie obejmują nowych wynalazków, technologii lub pojęć, które pojawiły się w wyniku postępu technologicznego i kulturowego.

W związku z tym, język arabski, tak samo jak wiele innych języków, dostosowuje się do zmieniających się realiów poprzez adaptację obcych słów. Na przykład, wiele współczesnych pojęć z dziedziny technologii, komputeryzacji czy nauki zostało zaadaptowanych do języka arabskiego za pomocą transliteracji.

Tradycyjny język arabski nie ma określeń dla wielu współczesnych przyrządów i materiałów w elektronice biologii czy medycynie. Trzeba więc tworzyć na przykład arabskie terminy dla słowa komputer czy robot. W praktyce wiele określeń zastępuje się nadal słowami francuskimi. Algieria nie chce być oddzielona barierą językową od reszty świata arabskiego.

W 1985 roku została powołana do życia Algierska Akademia Języka Arabskiego na czele której stanął Mulud Kacen z Kabylii. Ma ona za zadanie dostosować klasyczny język do wymagań nauki i techniki. Przy okazji powołania Akademii wyrażano nadzieję że będzie ona promieniowała jak słynny Bajt alHikma (Dom Mądrości) w Bagdadzie który za panowania alMamuna w IX wieku rozprzestrzeniał dzięki tłumaczeniom arabskim cywilizację greckołacińską na cały świat. Panuje pogląd że klasyczny język arabski jest ze swej natury językiem poezji bo choć Arabowie nie wypowiadali się w plastyce jak np. Grecy w rzeźbie to ich artystyczna natura wyrażała się w języku. Rozwijał się on na bazie języka koczowniczych plemion Półwyspu Arabskiego między II a IV wiekiem. Jego zabytkiem stała się poezja staroarabska obok Korami uznana za wzór doskonałości językowej.

Arabowie mieli zawsze emocjonalny stosunek do ekspresji słownej. Przypuszcza się że w epoce przedmuzułmańskiej poeci arabscy będący na utrzymaniu plemienia spełniali swoją twórczością konkretną rolę prawdopodobnie magiczną pobudzając ducha bojowego wojowników własnego plemienia. Beduini uważali poezję za równie skuteczny oręż w walce jak broń stąd jeden z poematów głosił Rana zadana językiem jest jak rana zadana ręką. A o tym że Arabowie obawiali się słów poety świadczyć może zwyczaj związywania rzemieniem języka wziętego do niewoli poety. Później poezja straciła swój pierwotny charakter magiczny przestała być orężem w walce a stała się wyrazem ponadplemiennej opinii publicznej. Istniały konkursy poetów w których nagrodą niczym wieńcem zdobywanym na greckich olimpiadach było zawieszenie najpiękniejszego utworu na ścianie Kaaby w Mekce stanowiącej do dziś święte miejsce muzułmanów.